Bogumin, Polenlager Nr 32

W czerwcu 1943r. obóz we Frysztacie został zlikwidowany. Więźniowie zostali przetransportowani do Polenlagru Nr 32 w Boguminie (Bohumin, wtedy Oderberg). Moi bliscy znaleźli się tam końcem czerwca. „Zakwaterowano” ich w byłych koszarach. Olek wspominał, że w sąsiedztwie ogrodzonego wysoką siatką i drutem kolczastym obozu  znajdował się park, a po drugiej stronie duże gospodarstwo dworskie, należące prawdopodobnie do człowieka nazwiskiem Larysz lub Larisch.
W nielicznych zachowanych wspomnieniach więźniów warunki w Boguminie opisywane są jako znacznie gorsze niż we Frysztacie. Spano na kilkupiętrowych drewnianych pryczach – co najmniej po dwie osoby na pryczy.
Najbardziej dawały się we znaki apele. Każdy więzień musiał stać w wyznaczonym dla niego miejscu, co często trwało ok. 2 godz. Nierzadko w strugach deszczu. Okna kancelarii Lagerfuerera wychodziły na plac apelowy. Podobno lubował się on w widoku zalewanych przez deszcz, wyprostowanych w postawie na baczność postaci…
Racja żywnościowa to był 10-dekagramowy kawałek chleba, kawa, która przypominała ją tylko kolorem i zupa z liści buraków. Ponieważ w obozie oczywiście istniał przymus pracy (w miejscowych fabrykach, w gospodarstwie rolnym, w szpitalu wojskowym), ci z więźniów, którzy wykonywali szczególnie ciężką pracę fizyczną, otrzymywali po maleńkim kawałeczku mięsa. Jesienią niektórym kobietom, które pracowały w gospodarstwie rolnym, udawało się przemycić do obozu buraka cukrowego. Piekło się go w popielniku. Dla dzieci była to prawdziwa uczta, choć mogły dostać tylko po kawałeczku. Bo właśnie dla dzieci więźniarki ryzykowały w ten sposób życie – w przypadku przyłapania groziła im za to wywózka do Auschwitz.
Jasia,która skończyła niedawno 13 lat, zapewne jak i inni więźniowie została sfotografowana najprawdopodobniej na początku pobytu w Boguminie.

Wygląda tu bardzo sympatycznie, ma na sobie „normalny” sweterek, a uszach… czy mi się wydaje, czy to są kolczyki?! Już nie jest blondynką, jak na wcześniejszych zdjęciach – włoski ma zupełnie ciemne. Wspominała, że ogolono jej głowę (pewnie jeszcze we Frysztacie) i potem włosy odrosły już całkiem ciemne. Absolutnie nie wygląda na więźniarkę… Mogłabym podejrzewać, że zdjęcie zrobiono już po wojnie, ale… Na ledwo widocznym stemplu na odwrocie fotografii widać napis:”Handwerkliches Lichtbild. Oderberg O/S. Foto Voh…(?)”

To pewnie w tym zakładzie pracował znany skoczowski fotograf Józef Syjud, również więzień Bogumina-Oderbergu. Miał tam dostęp do sprzętu i materiałów fotograficznych i dzięki temu, także ryzykując życiem, wykonał zdjęcia z lagru, które przetrwały wojnę. Kilka z nich jest w moim archiwum.